عبث

با تبسم ز خودم می پرسم

که چرا عشق ز تو بیگانه ست

تو اگر عشق ندیدی به دلت

یا که مهری نباشد به تنت

نگهی کن به آن سو

سرایت

وطنت

من ترا خواهم برد

به سر چشمه ی عشق

***

تو بیاد آر صفای مادرت

و که یا هق هق درد آدر رنج

که شبها کشیده ست پدرت

و اگر دختر همسایه گذر کرد ز برت

و گذشتی ز کنارش آرام

به بلندای جفایت بنگر

***

با نگاهی بر فقر

یا تمنای دو چشمی بر دست

زیر پا و سم اسبان مردن

لقمه ی نان شرف را خوردن

جه عبث زیستن است

و اگر چشم ببندی و تفکر نکنی

گذر عمر به سان ازل است

و چنین اندیشه

گر کند دور ترا از هستی

رقص ماهی در خاک

و که یا شب ز قمر در هذرست

مادرٍ رنج مگر عاشق نیست؟

پدرٍ درد مگر عادل نیست؟

***

آسمان آبی رنگ

و افق خون آلود

در جهان زیستن است

به تن خسته ی ما

روز و شب را گذر است

گر کند رنج ترا در بندش

یا که شادی ترا حلقه کند

عمرما چون بادی در گذر است

پس به یاد آر صفای مادرت

و که یا هق هق درد آور رنج

که چه شبها کشیده ست پدرت

ژانویه/1987/رضا

سفر شهریار

آسمان سخت دلش غمگین بود

ساغر عاطفه پر پر می زد

نو گل باخته دل برخاکش

سجده از روی خجالت می زد

جاده از فرط نگاهها غمگین

با تن بسته به خاک

آهنگ سفر بر میزد

همه اعضای بدن ساکن بود

شعله ای بس ز نگاه سر می زد

قاصر از گفتن حرفی, زبان

قطره قطره گفته ها

از درون چشم ها در می زد

آنکه دور بود از کبر و غرور

شیونش تا به فلک سر می زد

آنکه مغلوب شد در دست غرور

در نهانش اشک او در می زد

شهریار:نوگلِ باخته دل بر خاکش

با سنگ نگاهش مرا سر می زد

زندگی با همه ی زیبا یی

آنشب بد آهنگی زد

12/29/1986

رضا

فردا

نگاه کن

امروز از آن ماست

از آن من

از آن تو

در دیاری که زاده نشدیم

خورشید را بنگر

چگونه بر ما می خندد

اما

این هستی بخش زندگی

بر تارک سرزمین ما شیون می کند

***

امروز از آن ماست

که پای گریزمان بود

نگاه کن

شانه شکستگان را

که پای گریزشان نیست

و ترازوی عدالت بر مرادشان

فردا

از آن ما نیست که فریادیم

از آن توست

که خودِ رنجی

با گامهای سنگین

و آهسته آهسته

فرو می روی

اکتبر/1988

رضا

هم قبیله

گویا سالهاست ترا می شناسم

از ستاره گان برایم آشناتری

و از پیوند زمین وآسمان ناگسستنی تر

درهجوم ناباور فصل ها

و در گذر رعد آسای روزها

در زمستان بر همگان الهام شدی

قلب کوچک و گرمت

سرمای زمستان را بی مفهوم می کند

چه خوشبختند زمینیان

که در فصل سرما زاده شدی

دیگر هیچ کس را نیاز هیمه نیست

هم قبیله

مرا در خوشبختی زمینیان سهیم کن

رضا/ژانویه/1989

خاوران

کیان ای سترگ

ای دلیل بودن ما

قامت بلندت را

در خاک می کنند

اما شب

دلیل سکوت نیست

فریاد تو

قلب خونین خاک را

می شکافت

و نامده گان را

نوید می دهد

که بهار می آید

کیان

ای سربلند

نامده گان نام ترا

می دانند

و بر دیوارهای

از نو بنا شده

شعر ترا می خوانند

وبه سوگواری تاریخ

می روند

به استواری اوین

و شب را نقابی نمی ماند

و زمین خاوران رنگ نمی بارد

و دستهای تو که دیگر

بسته نیست

چهره ی سیاهی را

پگاه می شود

و بال شکسته ی ما را

مرهم

و این را بدان

که زیباست پرواز

بر فراز آسمان اندیشه ی تو

که سبز است

ژانویه/1989/رضا

تنهایی

در یک خزان بی کسی

در خلوت گلخانه ایی

با دیده گانی پر ز اشک

گفتی که دل تنگ گشته ای

***

درخلوت تنهاییت

گفتی ز تنهایی خویش

***

گفتی که یارانم کجاست

آن بوی عطر یاسمن

گفتی بهارانم کجاست

***

در سردی این روزگار

خسته ز هر دیو و ددی

اسیر بی یاری شدی

***

با افتخار و پر غرور

در سردی پاییز زرد

با قلبی مالامال ز عشق

من با بهاران آمدم

***

تا گیرمت در بر چو گل

با عشق یاران آمدم

***

من یک تنه یارت شدم

گفتم بهارانت منم

آن یار جانانت منم

همچون سواران آمدم

***

هر روز تو بهار شد

لبخند ز غنچه وا شد

از بوی عطر یاسمن

زندگی آغاز شد

***

کم کم ز یادت رفت

آن روزگار تلخ

رضا/1995

مرمر

درمیان غربت وتنهایی

کوچه ها سخت غریب

همچو گم کرده رهی

دل من در دستم

***

از میان کوچه های مرده

شد هویدا مرمر

قامت قرمز او

چون گلی درشبنم

چون سواری فاتح

***

گردن سرکش او

چون بلوری بر عرش

***

پیکر سیمینش

همچو برفی بر گل

***

تارک موی بلندش

شرری بردل زنگار زده

***

دل من در دستم

گفتنی های کلاف پیچیده

درمیعادگاه پر از عاشق ومست

خالی از حیله و مکر

رنگ پرواز گرفت

***

شد هویدا تمنای دل سرکش ما

در دل خلوت شب

زندگی هستی یافت

زندگی رنگ دگر باره گرفت

***

در شب خلوت راز

بانگ خروس

خبر مرگ سیاهی می داد

سردی دست ودلم شعله گرفت

***

دلم از مرگ سیاهی بیزار

دگر از طلوع خورشید دلم می گیرد

فوریه/1987 /استانبول

سکوت مکن

من می خواهم با تو بسوزم

من بارها تماشاگرفریاد موجهای غمگین بوده ام

توازاعماق دریایی با من سخن می گویی

که زندانیش سزاوار این ناخواستها نیست

من نمی خواهم تماشاگه باشم

من می گویم دیگران باید باور کنند

همانگونه که من باور کردم

توباور کردی

بگذارشعله های نگاه سخن بگویند

نگاه دنیای سکوتی ست سرشار از تمناها

پس مرابا خود بسوزان

بگذارخاکستر ما را بادی

که راهی دشت پر از شقایق است

برای قلبهای بیزار از هستی

به ارمفان ببرد

مرا با خود بسوزان

وتازیانه های شعرت را

بردل شبی فرود آور

که زندانی بی قلم رامی آزارد

توطغیان ویرانگردریا را می شناسی

حادثه را بر این پیوند نابرابر اخطار مکن

تواز برابری لبریزی

من هم درکلامت سهیمم

ودرکنجکاوی نگاهت

پر از بود و نبودم

مرا با خود بسوزان

رضا

گذشت

روزی گذر خواهم کرد

از محله ی پیوندمان

وتراخواهم خواند

وزمین را گواه می گیرم

ودیوارهای بلند آجری را

که تک تک شمرده ام

افسوس

که آسمان محله ی پیوندمان

دیگر رنگ باخته است

مرگ ابرها را بیاد می آوری؟

که حیات می بخشید

علف های هرزه جوی لجن را

که طبیعت محله ی ما بود

آری

همه رنگ باخته اند

ومن چه غریب وار

دلم می سوزد

به یاد می آورم

تلاطم چهره ات را

که معصومانه

رنگ می باخت

از تماس دست من

ولحظه ی انفجار دل را

که به امداد زبان شعله گرفت

تو مپندار که از یاد رود

آری

روزی ترا خواهم خواند

وزمین را گواه می گیرم

و دیوارهای بلند آجری را

که تک تک شمرده ام

آگوست1988

رضا

درون من

کسی از درون من نظاره می کند

کسی که مرا ازمن بیگانه می کند

کسی که اصل من است

درون جمجمه یاری نمی کند

و درگذشت پاییزها

مرا به یگانگی خویش

هی هی میزند

کشا لگی کوله بار ناخواستها

برتارپود صداقت

زخم می زند

کسی از درون

با من حرف می زند

کسی که من است

در خلوت من

و منٍ گمشده درزمان

ازخودم می رنجم

و دست بیگانگیم را

که دیگرٍ من است

می فشارم

تا یکی شویم

من می خواهم ازاندیشه ها

ریشه ها سازم

می خواهم من باشم

اکتبر1997

رضا

9/11

امروز یازدهم سپتامبر که به11 /9 معروف شده ست.روزی که سرنوشت تمام انسانهای روی کره ی زمین را بشکلی تغییر داد .البته این واقعه منجر به کشته شدن بیش از سه هزار انسان بیگناه گردید که حتی تصورش را هم نمی کردند روز مرگشان فرا رسیده وحتی نمی دانستند که مرگشان عامل براندازی دیکتاتورهایی چون طالبان وصدام میشود .البته تاثیرات 11/9 همچنان ادامه دارد وتا براندازی کامل تروریست ودیکتاتوری همچنان ادامه خواهد داشت.اگرچه خیلی ها واقعا اظهار تاسف کردند و آنرا کشتار وحشیانه خواندند.کسانی هم بودند که از این واقعه خوشحال شدند و آنرا حق آمریکا میدانیستند.به نظرنگارنده هرکس که ازمرگ دیگران خوشحال شود وحتی شعارمرگ بر دیگران بدهد افکار تروریستی دارد وتوانایی کشتن را دروجود خودش پرورش می دهد.امروز(11/9)درتاریخ بشریت ثبت شد وآغازی دیگر را رقم زد وشاید همانطوری که انسان غارنشین متمدن شد انسان متمدن امروزی هم بتواند به دمکراسی وبه شعوردوست داشتن هم نوع خود دست یابد