در یک خزان بی کسی
در خلوت گلخانه ایی
با دیده گانی پر ز اشک
گفتی که دل تنگ گشته ای
***
درخلوت تنهاییت
گفتی ز تنهایی خویش
***
گفتی که یارانم کجاست
آن بوی عطر یاسمن
گفتی بهارانم کجاست
***
در سردی این روزگار
خسته ز هر دیو و ددی
اسیر بی یاری شدی
***
با افتخار و پر غرور
در سردی پاییز زرد
با قلبی مالامال ز عشق
من با بهاران آمدم
***
تا گیرمت در بر چو گل
با عشق یاران آمدم
***
من یک تنه یارت شدم
گفتم بهارانت منم
آن یار جانانت منم
همچون سواران آمدم
***
هر روز تو بهار شد
لبخند ز غنچه وا شد
از بوی عطر یاسمن
زندگی آغاز شد
***
کم کم ز یادت رفت
آن روزگار تلخ
رضا/1995
No comments:
Post a Comment